Golddigger

Allereerst wil ik even zeggen dat ik het leuk vind om jullie reacties op mijn verhalen te lezen. Zolang jullie het leuk vinden om te lezen, is het voor mij leuk om te schrijven!

Ik ben nu 1 week bezig met mijn stage bij huisarts Eddy Wong Chung, een hele vriendelijke man. Ik zit hier vier weken en de afgelopen week en aankomende week zit ik samen met een andere co-assistent. Op maandag, dinsdag en donderdagochtend is hij er voor ons en dan worden onze consulten op video opgenomen. Daarna kijken we ze dan terug en voorziet hij ze met de nodige commentaren en feedback. Nou verschilt zijn idee van een goed consult nogal met die van ons, zo moeten we het liefst in 2 minuten klaar zijn, moeten we vooral geen uitleg geven (dat snappen de mensen namelijk toch niet) en zijn we te lief. We laten namelijk de patient zijn of haar verhaal doen, maar hij vindt dat we dat gewoon moeten onderbreken, anders kom je namelijk snel voorbij de 2 minuten haha! Daarbij mogen we niet in de computer kijken, dat is niet netjes, dus je hebt een patient tegenover je zitten, waarvan je geen idee hebt wat diegene voor voorgeschiedenis of operaties/medicijnen heeft. In mijn ogen is dat niet zo handig, zo is het bijvoorbeeld fijn om te weten dat iemand bekend is met migraine als die met hoofdpijn klachten komt! De andere dagdelen ( we werken dagelijks van 8-12 en ma, woe, vrij ook nog van 16-20), is hij er zelf niet en zien we zelfstandig patiënten die we dan met een andere huisarts overleggen, als wij dat nodig achten. Op die dagen kijk ik lekker wel in de computer en gaan de consulten veel beter naar mijn idee. Ik moet zeggen dat je wel veel leert, omdat je gewoon alles zelf doet. In Nederland wordt in ieder geval in het ziekenhuis het beleidsgesprek en uitschrijven van recepten toch vaak door de arts zelf gedaan, hier kan ik dat allemaal zelf doen. Wat wel opvallend is, is dat mensen vaak komen met hoofdpijn, of spierpijn, iets wat niet zo ernstig is, en dan aan het eind van het verhaal komt de aap uit de mouw. Of ze dan wel een attest mogen? Dit is in Suriname verplicht, een briefje wat de huisarts schrijft, om aan de werkgever te geven, zodat duidelijk is waarom je er die dag niet was. Hier wordt natuurlijk wel misbruik van gemaakt,dus je moet hier streng in zijn, wat niet altijd even makkelijk is!

Intussen gaan de salsalessen gezellig door, op donderdag en vrijdagavond zijn er twee plekken in de stad waar je dan kunt dansen. De enkele Nederlandse stagiaires op hun sandaaltjes en de Surinaamse vrouwen op killerheels! Onvoorstelbaar wat die voor hakken dragen, het liefst ook met een heel kort strak broekje of jurkje en helemaal opgetut! Je staat als vrouwlangs de kant, tot een man je te dans vraagt. Het punt is echter dat ze behalve salsa ook nog drie andere soorten dansen doen, die ik niet kan, maar inmiddels ook steeds beter leer. Ik zeg gewoon tegen die man, ik kan deze dans niet, maar wil het wel leren! Nou dat vinden ze wel leuk en dan leggen ze het me een beetje uit, dus beetje bij beetje leer ik alles door elkaar haha. Niet altijd even handig! Ik kreeg donderdag te horen van een man, dat die vond dat ik het goed deed voor slechts 4 lessen, dus die kon ik in ieder geval in mijn zak steken.

Afgelopen zaterdag ben ik met twee huisgenootjes op trip gegaan met Jozef, een jongen die hier tours organiseert en zelf uit het binnenland komt. We zijn zaterdag naar Brownsberg gegaan, dat ligt 112 km ten zuiden van Paramaribo. Het is een natuurgebied op en rondom een berg wat door een stichting wordt beheerd. Vanaf deze berg heb je uitzicht over het Brokopondo stuwmeer, wat is ontstaan door de bouw van een hoge dam in de Surinamerivier in 1964. Toen in de eerste helft van de 20ste eeuw de bauxietindustrie (grondstof voor aluminium) snel groeide, groeide ook de vraag naar energie. De stuwdam werd gebouwd om de voor de verwerking van bauxiet gebouwde aluminiumsmelter van de benodigde energie te kunnen voorzien. Suriname verwerkte namelijk wel bauxiet, maar in andere landen werd daar vervolgens aluminium van gemaakt, waardoor de andere landen ook de meeste winst pakten. Ter plekke van het stuwmeer woonden allemaal Saramakaners, de 5000 mensen die daar woonden moesten gedwongen verhuizen, waarna dat gebied vol water is gezet met een stuwdam. Door weinig regen en de vele verdamping, heeft het meer echter nooit de kracht gehad om de benodigde energie te geven. Je ziet nu een groot meer met allemaal boomtoppen er nog bovenuit steken, het gebied kaalkappen was destijds namelijk te duur! Na 40 jaar staan ze nog steeds, welliswaar kaal, maar zo hard is tropisch hardhout!

Nou, de reis begon op z'n Surinaams, eerst moest hij nog geld wisselen (euro's naar SRD), toen nog even langs de supermarkt, toen nog even langs een vervallen gebouw met wat roest en stapels oude en kapotte banden, wat voor garage door moest gaan. Hij wilde namelijk zijn reserveband laten maken want die had hij nodig gehad of zo. Toen nog eten halen voor onderweg, nou 1 uur later reden we Paramaribo uit haha, typisch hoe dingen hier dus gaan, rustig! Na een uur rijden kwamen we op de weg richting Brownsberg, een zandweg met kuilen waar je u tegen zegt! Opeens PSSSSSSSSSSSTTTT..ik dacht, een slang? Of wat door dier is dat? Maar al snel reden we nog hobbeliger en dacht ik ai..de band! Een lekke band in de middel of nowhere! Gelukkig hadden we dus een goede reserveband en kon Jozef de band verwisselen. Ik heb maar van de gelegenheid gebruikt gemaakt om eens te leren hoe je dat nou doet, nou zo moeilijk is dat dus helemaal niet!

Uiteindelijk kwamen we om 12u op onze bestemming aan, we hebben daar door de jungle gelopen naar twee watervallen, heel mooi, maar ook best pittig. Af en toe flinke stukken klimmen, rotsen, boomstronken, omgevallen bomen. Af en toe hoorde we een brulaap en we zagen hoog in de bomen nog wat aapjes zitten. Eenmaal bij de waterval was het zeker de moeite waard. Even gedoucht en op naar de volgende! Om ongeveer 17 uur reden we daar weer weg, op naar de goudmijnen!

Op weg naar de goudmijnen bij weer iemand die hij kende, weer een soort vervallen hut met wat autobanden, toch maar voor de zekerheid onze band laten maken. Stel dat je nog een lekke band krijgt, dan wil je graag weer een reservewiel bij je hebben! 20 kilometer van Brownsberg vandaan begint het gebied waar tegenwoordig het meeste goud wordt gewonnen. We reden van de verharde asfaltweg af en een hobbelig, droge bauxiet weg in. Alles nog prima te doen, maar 500 meter verderop begonnen de kuilen en hobbels steeds groter te worden en waren er ook opeens diepe plassen. Mooi terrein voor een 4x4 jeep, Jozef zou rustig rijden met oog op zijn banden, maar hield zijn voet stevig op het gaspedaal en navigeerde hij ons steeds dieper de jungle in. Zijn rustig had toch een andere betekenis dan die van ons haha, ik zat achterin en had wel een reiszieke pilletje kunnen gebruiken, aangezien het inmiddels donker was en je niet zag wat er komen ging! In een doolhof van kleine weggetjes bereikten we uiteindelijk na een helse rit van 1 uur het kamp. Dat dachten we in eerste instantie, we moesten alleen nog al onze bagage inclusief koelbox van 50 kilo over een klein ‘heuveltje’ tillen. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, kwam dat bootcampen toch goed van pas! Uiteindelijk bereikten we het basiskamp van de arbeidersgroep van de neef van Jozef. Een primitieve tent van houtenpalen waarover een zeil is gespannen, pikkedonker, veel lawaai en mannen..ik dacht waar ben ik in godsnaam heen gegaan! Maar eerlijk gezegd werden we met open armen ontvangen, we kregen te eten, en er volgde meteen een korte rondleiding in het donker. Uitkijken dat je niet in een soort modder/drijfzand/water viel. De mannen werken daar 24u per dag en 6 dagen in de week. Vaak een paar weken aaneengesloten en dan gaan ze soms even naar de stad. Er zitten ook vrouwen daar, voor het plezier, die met goud worden betaald. Het werk is echt super zwaar, helemaal in die hitte. Ik heb nog wat modder mee geschept, maar jeetje, respect. Dat verklaarde ook de lichamen alsof ze dagelijks in de sportschool zaten haha. Raar genoeg deed het me ook wel wat aan slavernij denken, van die ontblootte bovenlichamen, helemaal bezweet, van dat slechte werk aan het doen, het was indrukwekkend om te zien. Na de rondleiding dronken we nog wat en zijn toen in onze hangmat gaan slapen. Oke, poging tot, aangezien het werk daar 24u per dag doorgaat en er een of andere tril/boor apparaat naast ons stond haha! Om 06u 's ochtends was het eindelijk stil, wat op zondag werken ze niet.

De volgende ochtend een rondleiding in het licht. Er werd daar op twee manieren goud gewonnen ,namelijk met een hoge druk water tegen de berg spuiten en de modder opzuigen en door een machine laten gaan. Ze voegen kwik toe aan het water, wat aan het goud bindt en waardoor het goud zwaarder wordt en onderin die machine blijft zitten terwijl het zand doorspoelt. Dit is de grootschalige manier van werken en staat onder toezicht van een bedrijf. Nadat het door die grote machine is gegaan, wordt het met shovels op een grote berg geschept, waarna die mannen dat dus met de hand in kleinere apparaten scheppen. Dit is wat we 's nachts gezien hadden. Hier wordt ook weer goud uit gehaald. Daarna ontstaat er een soort grote modderpoel, waar jongens vanuit de dorpen eromheen zand uitscheppen en met een soort zeef handmatig nog dat restzand doornemen. Ook zij vinden vaak nog hele kleine beetjes goud! De arbeiders betaalden hier met goud voor hun bier, middels een kleine weegschaal. Ze verdienen per week, soms 3 gram goud en in een goede vangst soms 15-20 gram, maar dat zijn ze echt heel blij(1 gram is ongeveer 30-40 euro).

We hebben zelf ook nog even naar goud gezocht, wat de mannen erg grappig vonden geloof ik, om een paar van die blanke meisjes in de modder bezig te zien. Helaaaaaas, geen goud gevonden! Maar goed, het was al met al echt supergaaf om dit van dichtbij mee te mogen maken.
Oh en Tom, ze zoeken altijd investeerders voor machines haha, dan krijg je wekelijks een percentage van de winst! De mannen daar hebben allemaal als doel om een machine te kopen, zodat ze meer goud vinden en meer geld verdienen.

Helaas heb ik ook alles meegekregen rondom de vreselijke vliegramp, dat maakt dat ik me soms wel schuldig voel om hier zo te genieten, maar daardoor geniet ik iedere dag extra! Ik hoop dat ze het voor de nabestaanden voor elkaar krijgen om in ieder geval alle lichamen zo snel mogelijk terug naar NL te krijgen, zodat ze afscheid van hun geliefden kunnen nemen.

Tot zover weer mijn avonturen, geniet van de zon in NL en liefs vanuit hier!